Chantal Heusschen

Gisteren ben ik weer naar school geweest en hebben we daar onze 'reportage' opdrachten besproken. We moesten een serie van 9 foto's maken, waarbij een proces van iets duidelijk werd. De respectievelijke maker moest de foto's in de juiste volgorde leggen en mocht zich vervolgens niet bemoeien met de reacties van de klasgenoten. D'r werd daarna vanalles verschoven en bijgelegd (we moesten ook wat 'reservefoto's' inleveren) zodat er een logisch verhaal ontstond dat zonder woorden te begrijpen viel.

'k Vond het een moeilijke opdracht om te maken. 'k Weet niet goed hoe ik zoiets moet benaderen, omdat ik 'normaalgesproken' veel meer op de esthetische waarde let en me meer inlaat met foto's die een eigen interpretatie vragen van de kijker, in plaats van puur iets registreren en vastleggen. Bovendien vond ik het erg moeilijk om een onderwerp te verzinnen. Uiteindelijk ben ik maar aan de gang gegaan met het kart uitje dat ik laatst met mijn collega's heb gehad. Wel geinig om te doen trouwens; 't was de eerste keer dat ik het 'meetrekken' heb geprobeerd (zie foto hieronder).

M'n klasgenoten kwamen er uiteindelijk wel uit met mijn serie; er werd een verhaal neergelegd. Dus de missie was in principe geslaagd. Maar 'k kreeg wel de vraag waarom ik, terwijl ik normaal toch heel erg van de details en macro's ben, ik in deze serie was 'vergeten' een paar close-ups op de nemen en me alleen maar had beperkt tot overzichten... Goeie vraag! Dit vraagt, in het kader van m'n leerproces, eigenlijk wel om een vervolg...