Chantal Heusschen

Ondanks onze twijfels die we dinsdag na een toch iets of wat teleurstellende dag in het ene Disneypark hadden opgelopen, zijn we vandaag tóch maar, vooral op aandringen van Robin, naar het andere (echte) Disneypark vertrokken. En eerlijk is eerlijk… het was er echt keileuk!! Okay, er stonden ook hier gigantisch lange wachtrijen, maar de ambiance van dit park was zoveel leuker dan die van de Studios, dat het veel goedmaakte. We waren om stipt 10 uur bij de ingang en zijn pas om 20 uur, toen het park zo’n beetje ging sluiten, weer vertrokken. Natuurlijk niet zonder de nodige souvenirs, waaronder een geinig Minnie shirt voor mezelf en een paar ‘oren’ voor Robin. Het enige jammere van vandaag was dat Robin niet in de Space Mountain mocht. Ze had zich daar enorm op verheugd, maar ik had haar vantevoren al gewaarschuwd dat ze er misschien toch nog net te klein (fysiek dan; mentaal totaal niet) voor was. Dus bij de ingang van de wachtrij heeft ze even bij zo’n meter gestaan en daar werd ze doorgelaten. Ze was helemaal blij dat het er dan toch van zou gaan komen. Ik had me al opgeofferd om mee te gaan en ook Bert wilde niet achter blijven (Marijn wel; die durfde niet). Na een klein half uur buiten in het zonnetje in de rij te hebben gestaan, gingen we het gebouw binnen. Dat dáchten we tenminste, want daar stond nóg een meetlat en daar moest Robin nogmaals onder. En daar werd ons tot onze grote verrassing en verbazing verteld dat ze niet naar binnen mocht. Nouja, zeg!! Ik snap de veiligheidsregels wel hoor, maar laat zo’n kind dan niet eerst doorlopen om haar een half uur later alsnog tegen te houden. Heb ik daar ook duidelijk gemaakt aan zowel de dame in kwestie (’t was volgens mij dezelfde madam die eerst ja en toen nee zei) als tegen iemand anders. Niet dat er nog wat aan te doen viel, maar ‘k moest even m’n frustraties kwijt. Dit was een van die momenten dat het toch wel heel hard aankomt dat ze ’n groeiachterstand heeft (ze wordt in juli 11 jaar en meet net 1.30 meter).
Maargoed, Robin was natuurlijk even heftig teleurgesteld (wat gepaard ging met dikke tranen), maar we hebben het wel overleefd hoor ;-). En bovendien hebben we ons de rest van de dag uitstekend vermaakt met alle andere attracties, waarvan ik de Big Thunder Mountain toch wel heel gaaf vond. Uiteindelijk hebben we een heerlijke dag gehad en het weer werkte ook uitstekend mee.

Eigenlijk hadden we in Pomponne weer bij Le Penty willen gaan eten, maar die zat helemaal vol en daar zouden we pas twee uur later terecht kunnen (zoiets begreep ik tenminste; mijn Frans is redelijk, maar soms volg ik het toch niet helemaal ;-) ). Toen maar weer doorgereden naar Villeparisis en daar bij ’n grillrestaurant zitten eten. ’t Smaakte op zich prima. Pas tegen half 11 waren we weer ‘thuis’ in het kasteel. Ik zat er echt finaal doorheen en m’n hoofd voelde zo warm dat het net leek of ie ging ontploffen. Dus maar lekker m’n bedje ingedoken…