Afscheid
Nee, ik ga niet stoppen met fotografie en ook neem ik geen afscheid van Exto. Deze week, gisteren om precies te zijn, heb ik afscheid genomen op m'n werk. Omdat ik echt vol voor fotografie wil gaan en daarbij m'n gezin ook niet te veel tekort wil doen, heb ik een tijdje geleden besloten om m'n baan op te zeggen. Op die manier heb ik, dat was tenminste het uitgangspunt, voldoende tijd en gelegenheid om er ook echt serieus mee aan de gang te kunnen gaan.
Tijdenlang keek ik toch wel uit naar dat moment en gisteren was het dus zo ver. En het was toch wel raar, eerlijk gezegd. Hoewel het natuurlijk 100% m'n eigen keuze was, ging ik me tijdens die laatste dagen toch afvragen of dit wel echt is wat ik wil. Ja, is natuurlijk mijn antwoord; 'k ben tenslotte bepaald niet over één nacht ijs gegaan. Maar dat neemt niet weg dat afscheid nemen toch iets vreemds blijft. En tuurlijk wordt er dan gevraagd of je nog eens langs komt, en tuurlijk geef je dan aan dat je dat uiteraard gaat doen. Maar ik heb al vaker met dit bijltje gehakt en weet waar het uiteindelijk op uitdraait. Op weinig dus. Als je geen concrete afspraken maakt, of elkaar in elk geval concreet belooft op hele korte termijn contact op te nemen (ik mail je vandeweek, Petra!! Echt!!), dan komt er nooit meer wat van. Maar dat wil je helemaal niet weten op zo'n moment. Op zo'n moment wil je je nog vastklampen aan het idee dat dit afscheid eigenlijk helemaal geen echt afscheid is. Maar stiekem in je achterhoofd weet je wel beter.
Afijn, ik werd bedankt voor de bewezen diensten, er werd me veel succes toegewenst (zal 'k wel nodig hebben, maar 'no guts, no glory' heb ik me laten vertellen ;-) ) en werd tot slot ook nog verwend met allerlei cadeautjes. Ik kreeg een leuke kaart met allemaal lieve berichtjes, een hele stapel theaterbonnen (de reserveringen voor komend seizoen zijn alweer gemaakt, dus dat komt goed uit), een plantje en ook nog een voucher voor een Memolio (http://www.memolio.com). Leuk!! Ga ik zéker gebruik van maken.
En daarna naar huis, waar ik mijn nieuwe (en officiële) versie van Adobe CS4 heb geïnstalleerd. Via de Fotovakschool heb ik dit softwarepakket tegen studententarief kunnen aanschaffen. En ik dacht, als ik dan toch echt voor fotografie ga, dan ook maar met officiële (dus niet illegale ;-) ) software. Vorige week ontving ik m'n pakketje en toen moest ik nog aan m'n licentie komen. Dit ging via Adobe, maar dat duurde en duurde maar. Tot ik gisteren eens naar de helpdesk belde, waar ze me meldde dat ze toevallig nét zag dat m'n licentienummer aangemaakt was. Nadat ze had gecheckt of ik wel echt ik was, gaf ze me 't nummer (dat ze me ook nog zou toemailen) en kon ik aan de slag. Jippie!! 'k Ben gisteren al gelijk met Photoshop in de weer geweest en het werkt lekker hoor. Komt vast omdat ie nu écht is :-)...
En alsof mijn vreemd gevoel over het afscheid en mijn blijdschap met m'n cadeautjes en m'n Photoshopje nog niet genoeg waren, werd ik vanochtend weer door iets leuks verrast. Morgenavond hebben we bij het CKE (waar ik m'n cursus het afgelopen jaar dus gevolgd heb) de eindpresentatie. Dan worden er in het theater de resultaten (iedereen heeft een selectie van z'n eigen resultaten mogen inzenden) van de fotografiecursussen van afgelopen jaar getoond. Omdat ik even kwijt was hoe laat dat ook al weer gaat beginnen, ging ik net naar de website van het CKE (http://www.cke.nl ). En wat schetste mijn verbazing? In de aankondiging op de voorpagina was een van mijn foto's opgenomen. Cool!! Maar het werd nog gekker, want toen ik het artikel aanklikte, kreeg ik ineens een heel rijtje van mijn eigen foto's te zien (die ook allemaal weer aan te klikken en groter te bekijken waren). Heel bizar was dat. 'k Heb zelfs mijn man nog gemaild om te vragen of hij eens wilde kijken of hij ze inderdaad ook zag; 'k dacht even serieus dat ik hallucineerde ;-).
Jammer genoeg staat mijn naam er niet bij vermeld, maar het voelt toch wel als een behoorlijke eer, dat mijn platen uitgekozen zijn om het artikel te begeleiden. Bedankt Paul!!