50|50 Deur en Hoofdbedekking

Deuren… Hiervoor geldt eigenlijk min of meer hetzelfde als een paar weken geleden bij het thema ‘ogen’: je komt er elke dag vele tegen. Maar dat ik nou geregeld hele bijzondere deuren door moet die een foto waard zijn? Nee, niet echt. Maar een deur zit natuurlijk niet alleen in een gebouw of een huis. Er zijn zelfs deuren waarvan het helemaal niet de bedoeling is dat je er zelf doorheen gaat. Die deuren zijn er hooguit om iets af te schermen. Je doet ze open, haalt iets uit de ruimte die er achter ligt (of stopt er iets in) en sluit ‘m weer. Zo is er een deur hier in huis waar ik eigenlijk zoveel mogelijk van af moet blijven. Niet te veel open en dicht doen, want wat daar achter ligt is niet voor mij bestemd; strikt verboden terrein. De deur van een specifiek keukenkastje. Daarachter liggen namelijk zakken chips, koekjes en snoepwaren. En daar moet ik gewoon met m’n tengeltjes vanaf blijven. Punt. Ik mag er van mezelf hooguit een foto van maken en dat heb ik dan ook maar gedaan ;-).

Afgelopen week was het thema ‘hoofdbedekking’. Ik zag al prachtige selfies van mijn 50|50-collega’s voorbij komen. Ook werden er enkele honden ingezet als model. Ik wist al snel dat ik iets wilde doen met een zekere pet van mij. Deze heb ik in het begin van de jaren 90 eens ooit op een festival gekocht. Als ik me niet vergis, was dat op Parkpop in Den Haag, maar het zou net zo goed Torhout-Werchter geweest kunnen zijn. Of misschien zelfs nog ergens anders. Hoe dan ook, deze pet, een lekker ruim exemplaar waar je ofwel een hele bos haar onder kan stoppen (die ik niet heb) ofwel lekker half langs je hoofd kunt laten hangen en die je aan twee zijden kunt dragen (al heb ik eigenlijk altijd dezelfde kant aan de buitenkant gehad), heeft me vervolgens jarenlang vergezeld tijdens vakanties en de talloze wandeltochten die ik her en der heb gelopen. Me behoedend voor zonnesteken en/of een koud kopke. M’n kinderen vonden ‘m altijd vreselijk, lachten me soms zelfs uit als ik ‘m op had, maar ik hield van m’n pet. Toch heb ik afgelopen jaar besloten dat ie met pensioen mocht en heb ‘m ingeruild voor een strakker en sportiever zwart exemplaar. Mijn oude maatje ligt sindsdien in een la, samen met collega-petten. Weggooien ga ik niet doen. En ook weggeven is geen optie. Ik bewaar ‘m en wellicht gebruik ik ‘m nog wel eens, want het blijft een fijne en bijzondere hoofdbedekking, die ook prima dienst blijkt te doen als fotomodel. Een ode aan m’n pet…