Breken met de werkelijkheid... en een boek
Okay, het ging toch iets anders dan verwacht… Afgelopen donderdag was, zoals ik in m’n vorige blogje al schreef, de start van een nieuw fotomentoraat. Deze keer dus met het thema ‘breken met de werkelijkheid’. Tijdens mijn vorige mentoraat kreeg ik zelf de vrijheid om invulling te geven aan het thema, dus ik ben er klakkeloos vanuit gegaan dat dat deze keer ook vast wel weer het geval zou zijn. Ik had vantevoren dus al bedacht dat ik deze ronde eens buiten m’n eigen comfortzone te werk zou willen gaan. Ofwel een keer geen stemmig zwart/wit en geen abstract, maar misschien iets met het creëren van een fantasiewereld of iets doen met geënsceneerde portretfotografie. Ja, jammer dus! Deze mentor, Pieter van Leeuwen, had heel andere plannen met ons.
Zijn insteek was namelijk dat hij ‘het publiek’ wil laten zien dat fotomanipulatie, wat dat breken met de werkelijkheid feitelijk is, iets heel anders kan zijn en op hele andere manieren bereikt kan worden dan alleen het door Photoshop jassen, inclusief knippen en plakken, van een foto. En om dat te bereiken, bedacht hij naar aanleiding van de 5 foto’s die iedereen moest laten zien ter plekke een persoonlijke opdracht die in het verlengde ligt van waar iemand al mee bezig is geweest en wat ook rechtstreeks te linken is aan het thema. Bijvoorbeeld het in beeld brengen van bekende plaatsen in Eindhoven en/of Brabant in een totaal andere sfeer, nachtopnames maken zonder kunstlicht, afbeeldingen in de openbare ruimte tot leven laten komen, spelen en verwarren met de schaal van dingen, schaduwen tot leven brengen, het laten zien van je woonplaats door recht naar beneden te fotograferen, straatfotografie van mensen die elkaar lijken te ontmoeten, familiefoto’s in de stijl van de oude meesters, geënsceneerde portretten in een landschap. Mijn opdracht, die ik kreeg naar aanleiding van het tonen van enkele zwart/wit platen en een aantal van mijn abstracte werken (die ik stiekem eigenlijk meegenomen had om te laten zien hoe ik het deze keer niet wilde gaan doen), was als volgt: “Maak van niets iets”. Of meer specifiek: probeer interessante platen te maken met alleen een pak wit A4 kopieerpapier. En dan op een dusdanige manier dat de kijker denkt ‘wow, dat is gaaf; is dat echt alleen maar gewoon wit papier??’. Niet echt heel ver buiten mijn comfortzone, maar toch best wel een uitdaging. Vooral omdat ik deze keer niet op zoek moet naar vormen, maar ze zelf moet zien te creëren. En da’s over het algemeen toch nét even andere koek. Maar ik barst van de ideeën ga de opdracht met liefde en plezier aan!!
Waar ik ook nog steeds met liefde en plezier mee bezig ben, is natuurlijk het 50|50 project. Afgelopen week moest er een foto gemaakt worden die was geïnspireerd door de titel van een boek. Toen de opdracht bekend werd, had ik ook al meteen een idee, hoewel ik natuurlijk toch nog wel even voor de zekerheid door m’n boekenkast ben gaan neuzen en gesnuffeld heb naar eventuele andere opties. Uiteindelijk toch bij m’n eerste ingeving gebleven en ‘De Witte Veer’ van John Boyne als uitgangspunt genomen. De sfeer van de foto’s heeft totaal niks weg van de sfeer van het boek (een boeiend en aangrijpend verhaal dat zich afspeelt in en rond het decor van de eerste wereldoorlog), maar de titel klopt als een bus, want het is niets meer of minder dan een wit veertje waar ik mee aan de gang ben gegaan. Met abstract en minder abstract resultaat, zoals je ziet. Uiteindelijk voor een soort gulden middenweg gekozen en de hieronder afgebeelde veerfoto voor het project ingediend…
