Religie… Ik ben weliswaar gedoopt, heb m’n heilige communie gedaan en zelfs m’n vormsel – allemaal vrij normaal als kind van de jaren 70 afkomstig uit de zuidelijke provincies – maar ik heb verder helemaal niks met het Katholicisme. Of met religies in het algemeen eigenlijk. Ik kan me best voorstellen dat mensen houvast kunnen hebben aan het idee van iets groters, maar dat gedoe met kerken enzo waarbij er allerlei strakke en vaak angstzaaiende regels opgelegd worden stuit me volledig tegen de borst. Ik denk dat ik daar gewoon te nuchter en te eigenwijs voor ben en liever m’n eigen weg in zoek. Of zelfs dat eigenlijk niet eens; ik ben er over het algemeen helemaal niet zo heel erg mee bezig, moet ik eerlijk toegeven. Ik heb er in m’n volwassen leven in elk geval voor gekozen afstand te nemen. Heb nooit de moeite genomen me officieel uit te schrijven, maar als ik dan al eens ooit in een kerk kom (bijvoorbeeld bij uitvaarten, maar ook vanuit toeristisch en fotografisch oogpunt schuw ik ze niet), neem ik geen hostie, ‘k ben ook niet voor de kerk getrouwd en heb ook mijn twee bloedjes niet laten dopen. Nou maar hopen dat er na de dood bij de hemelpoorten niet toch geselecteerd blijkt te worden op geloofsovertuiging, want dan zie ik mijn kinderen in het hiernamaals dus nooit meer terug ;-).

Maargoed, terug naar religie, want dat was dus het fotothema van afgelopen week. Kerken genoeg in de omgeving, ook heb ik nog wel ergens een kettinkje met kruisje liggen en heeft mijn moeder allerlei verschillende Mariabeeldjes in huis waar ik best wat mee had kunnen doen, maar toch heb ik het over een andere boeg gegooid. Eigenlijk een hele logische…
Degenen die mijn blogs (of mijn leven in het algemeen) al langer volgen, weten dat ik zo’n anderhalf jaar geleden een tribalachtige tattoo op m’n schouderblad heb laten zetten van de Hindoegod met het olifantenhoofd, Ganesha (of Ganesh, ook goed ;-) ). Hij is de god van kennis en wijsheid, neemt hindernissen weg en is de beschermheilige van reizigers. Ik kan niet goed duiden waarom ik zo’n fascinatie voor ‘m heb. Misschien is het z’n olifantenhoofd (ik heb gewoon iets met olifanten). Misschien is het de herinnering die hij oproept aan een bijzondere periode uit het verleden. Of misschien is ie voor mij een symbool van wilskracht geworden. Echt uitleggen kan ik het niet en dat hoeft ook niet, denk ik. Als het maar goed voelt en dat doet het. Niet dat ik tot ‘m bid ofzo, ook daar ben ik dan weer net effe een tikkie te nuchter voor. Maar ik heb wel overal in huis diverse beelden van ‘m staan en één van die beelden heb ik dus voor het piepkleine lensje van m’n mobiele telefoon gezet en er een foto van gemaakt. Een stukje nabewerking, om die heerlijk foute, overdreven en kitscherige kleuren te creëren waarin Ganesha zo vaak afgebeeld staat, deed de rest…