Na een pauze van een aantal weken, was het afgelopen woensdag weer tijd voor een dagje Fotovakschool. We hadden bij de vorige les de opdracht meegekregen om een reportage te maken die met het dagelijks leven te maken heeft. Dit kun je natuurlijk heel breed zien en dat zag je ook terug in de getoonde series. Sommigen hadden geprobeerd hun eigen dag in beeld te brengen, anderen hadden zich heel specifiek op één facet uit het dagelijks leven gestort, zoals bijvoorbeeld de serie over een dame die een bosje bloemen gaat kopen. Of het beeldverslag van een bezoekje aan Safaripark De Beekse Bergen.

Ik had een reportage gemaakt over een zondagse winterwandeling van de familie Heusschen. Daarvoor zijn we een paar weken geleden met het hele gezin op een mooie zonnige, maar koude zondag de winterwitte bossen van Best ingedoken. Slee mee en gaan met die banaan. Ik had in totaal ruim 200 foto’s geschoten, waaruit uiteindelijk een selectie van zo’n 6 foto’s gemaakt moest worden die het ‘verhaal’ in beeld bracht. En laat dat laatste, het maken van keuzes, nou net de moeilijkheid zijn voor mij. ‘Kill your darlings’ heet dat; foto’s schrappen die niets extra’s toevoegen aan het verhaal, ook al zijn ze nog zo prachtig. Zoals bijvoorbeeld deze foto’s. Wel mooi (vind ik tenminste ;-) ), maar hebben de selectie om bovenstaande reden dus niet gehaald.



 

 
 
 
 
 
 

Afijn, uiteindelijk was het me niet gelukt om de selectie terug te brengen naar 6 foto’s, dus ik heb er wat meer neergelegd en had nog een aantal andere afdrukken achter de hand. De strekking van mijn beeldverhaal was in elk geval in één oogopslag duidelijk. Dat klinkt misschien logisch, maar er lagen ook series bij waarvan het echt niet meteen duidelijk was wat het verhaal was. De makers daarvan zijn te breed gaan denken en hebben uiteindelijk een selectie foto’s neergelegd waar je wel 3 verschillende verhalen naast en door elkaar zou kunnen zien. En laat dat nou net niet de bedoeling zijn van een reportage.

Bij het doornemen van mijn serie werd er wat geschoven en vervangen en uiteindelijk bleef de onderstaande reeks over.



 
Toch is deze serie ook bij lange na niet perfect. Ik had in eerste instantie het verhaal willen beginnen met een foto van het aantrekken van de wandelschoenen (waarvan ik ook foto’s had gemaakt) en eindigen met het drinken van een lekkere kop warme chocomelk in het plaatselijke bospaviljoen. Maar omdat het daar ontzettend druk was en we geen plekje konden vinden, heb ik die laatste foto niet kunnen maken. Daarom besloot ik ook de oorspronkelijke startfoto weg te laten en het verhaal open te laten beginnen en eindigen. Dat bleek geen probleem te zijn. Wat wel een tipje was, was om op die eerste overzichtsfoto de mensen naar me toe te laten lopen in plaats van van me af. Op die manier kom je beter het verhaal in. Logisch eigenlijk. Verder kreeg ik nog wat tips over hoe ik wat dynamiek toe had kunnen voegen aan bijvoorbeeld de foto van ‘de schreeuw’ (mijn zoon roetsjt daar van een bergje haast recht op mij af). Ik had daar wellicht een wat andere positie in kunnen nemen om vervolgens de camera mee te trekken. De bottomline was in elk geval dat het helemaal niet slecht was voor een eerste reportage.

Na het bekijken van alle gemaakte reportages hebben we het nogmaals over de assessment opdracht gehad en verder moesten we ’s middags in Boxtel een opdracht gaan doen: maak een straatportret. Ofwel, spreek een onbekende aan en vraag of je daar ter plekke een foto van hem of haar mag maken. Pfoe… als ik iets eng vind, is het dat wel ;-). Maar ik heb dit al een keer eerder moeten doen (een dik jaar geleden in Antwerpen, voor de cursus die ik op dat moment bij het CKE volgde) en het is me toen ook gelukt, dus waarom zou het nu dan problemen op moeten leveren. Dus vol goede moed het centrum van het dorp in gegaan en na even de nodige schroom weggeslikt te hebben ging ik er voor. En ik kreeg de smaak zowaar te pakken, want ik kwam met meerdere foto’s terug. Nou moet ik wel eerlijk toegeven dat het feit dat we daar met een hele groep fotografen rond aan het zwerven waren wel hielp. Zowel voor mij als voor mijn ‘slachtoffers’. Grappig was het trouwens om te merken dat het vooral de mannen waren die er geen enkel probleem mee hadden om mee te werken, terwijl vrouwen in eerste instantie liever niet op de foto wilden en je heel wat overredingskracht nodig had om ze op andere gedachten te brengen. Die eeuwige vrouwelijke onzekerheden toch ook ;-)…

Na het scoren van de foto’s gingen we weer terug naar school (de meesten waren met de auto van school naar het dorp gereden, maar twee klasgenoten en ik hebben de kans mooi aangegrepen om aan onze dagelijkse 30 minuten beweging te komen en zijn lopend heen en weer gegaan), alwaar we de foto’s hebben nabewerkt en geprint. Ik heb uiteindelijk deze twee foto’s onder handen genomen en laten zien.



 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
En toen zat de dag er weer op en konden we, deze keer ‘opdrachtloos’ weer huiswaarts keren. Geen huiswerk voor de volgende les dus, maar extra tijd en gelegenheid om ons voor te bereiden op en bezig te houden met de uiteindelijke assessment opdracht. Waar mijn reportage over zal gaan, vertel ik de volgende keer…