Chantal Heusschen

Zoals ik vorige week al schreef, zit het volgende assessment op de Fotovakschool er weer aan te komen en moeten we volgende week een netjes gepresenteerde reportage van een zelf uitgekozen onderwerp inleveren. Ik ben voor dit doel bij Pedicurepraktijk Voetrijk in Eindhoven wezen fotograferen. Eigenaresse Margriet ken ik al een heel tijdje en toen ik haar vroeg of zij mee zou willen werken aan de reportage, reageerde ze erg enthousiast en beloofde ook meteen om iemand te regelen die als cliënt in de stoel zou plaatsnemen.

En vorige week donderdagmiddag was het dan zo ver. De hele ochtend heb ik me toch wel een beetje zenuwachtig gevoeld, maar toen ik eenmaal bij Voetrijk arriveerde viel de nervositeit zachtjesaan van me af. Na wat testjes te hebben gedaan en m’n camera goed te hebben ingesteld, zijn we aan de gang gegaan en heb ik Margriet en haar moeder, die dus de cliënt ‘speelde’, gevraagd om net te doen of ik er niet was (wat niet meeviel in die toch niet al te overdreven grote ruimte ;-) ) en gewoon te doen wat ze normaalgesproken doen bij een pedicurebehandeling. Uiteraard hebben we sommige handelingen even wat vertraagd, zodat ik de gelegenheid kreeg om er vanuit verschillende hoeken foto’s van te maken. Ook hebben we sommige zaken juist wat versneld, want het heeft natuurlijk weinig nut om in iemands voet te blijven snijden als de foto al gemaakt is. Vooral gezien het feit, dat het hele verhaaltje van voor tot achter geënsceneerd is en de cliënt in kwestie net een paar dagen daarvoor haar echte behandeling al gehad heeft.

De sfeer was erg leuk en ontspannen, de dames voerden soms een waar toneelstukje op (waarbij het me moeite kostte om m’n camera stil te houden, omdat ik zo moest lachen) en een uur of twee later waren we wel zo’n beetje klaar. Om Margriet en haar moeder te bedanken voor hun onbaatzuchtige medewerking, heb ik ze beiden een doosje Merci gegeven, heb ik Margriet beloofd op korte termijn een CD’tje met de resultaten bij haar af te geven (die ze eventueel kan gebruiken voor haar website en/of folder) en ben ik vervolgens met een vol geheugenkaartje naar huis getogen om de ‘buit’ te bekijken. In de dagen die erop volgden ben ik flink aan de slag gegaan met het screenen en bewerken van het een en ander. En toen moest er definitief gekozen worden, want de reportage mocht maar bestaan uit zo’n 6 tot 10 foto’s. Dus dat betekende flink schrappen.

Inmiddels heb ik m’n keuze gemaakt en heb ik de uiteindelijke selectie (die ik na het assessment hier in m’n blog zal laten zien) ook af laten drukken en ik moet zeggen: het ziet er niet verkeerd uit. Vooral als je nagaat dat ik toch behoorlijk tegen deze module, reportagefotografie, heb opgezien. Nu nog een mooie manier vinden om de foto’s te presenteren en dan hoor ik komende woensdag of mijn docent het met mijn enthousiasme eens is en mij voor deze reportage m’n studiepunten zal toekennen.
Overigens heb ik uiteindelijk het vakblad ‘Podopost’ uitgekozen als ‘voorbeeldmagazine’ (en dus niet de Santé zoals ik eerder schreef; het was een last-minute beslissing van mij om het toch over een iets andere boeg te gooien) en heb ik mijn coverfoto ook in diezelfde stijl opgemaakt, zoals je hier kunt zien.

Nou zou je na het bovenstaande verhaal misschien kunnen denken dat ik wel weer genoeg heb gefotografeerd en bewerkt voor een week, maar niets is minder waar. Gisteren ben ik namelijk nogmaals aan de slag gegaan. Deze keer niet voor een opdracht voor school, maar gewoon weer eens voor de lol. Samen met klasgenootje Kristel, die dit uitstapje overigens wel heeft gebruikt voor haar module opdracht, ben ik naar Vught getogen om daar Nationaal Monument Kamp Vught te gaan bekijken en fotograferen.
Omdat we allebei van precies de andere kant van Eindhoven vandaan moesten komen, hadden we om half 11 bij de Ikea afgesproken om van daaruit samen verder te rijden. En zo gezegd, zo gedaan. Met mijn autootje, bijgestaan door mijn pas nieuwe navigatiesysteempje, zijn we vertrokken. En tot aan Vught liep het allemaal prima, maar op een of andere manier was Miep (zoals ik mijn Navigon gedoopt heb) op ’n gegeven moment de weg volledig kwijt en heeft ons ergens de bossen van Cromvoirt ingestuurd. Het voelde al niet goed, maarja… twee vrouwen in de auto en een Miep die blijft volhouden dat we toch echt dat miezerige straatje inmoeten… dat moet dan haast wel fout gaan ;-). (Achteraf bleek dat de fout al op een eerder moment was ontstaan; ik heb waarschijnlijk de verkeerde ‘POI’ aangeklikt; wel de goede naam, maar met een fout adres erbij. Lesje voor vandaag: check altijd goed of het adres wel klopt; juist bij voorgeprogrammeerde ‘Points Of Interests’ ;-). )

Na wat omzwervingen stuitten we uiteindelijk, meer per toeval dan uit wijsheid, tóch op de Lunettenlaan en vonden we onze eindbestemming. Het leek in eerste instantie enorm druk aan de volle parkeerplaats te zien. Maar waarschijnlijk was dat allemaal voor de penitentiaire inrichting die naast het nationaal monument ligt, want in het museum zelf was nauwelijks iets te doen. Wat op zich niet erg was, want dat gaf ons mooi de gelegenheid om op ons gemakje overal langs, in en doorheen te lopen. Het stukje van het oorspronkelijke SS-concentratiekamp dat nu dus als monument/museum is ingericht is niet zo heel groot, een aantal dingen waren gereconstrueerd en dus niet origineel, maar het geheel maakte toch indruk! Meer informatie over Nationaal Monument Kamp Vught kun je vinden op http://www.nmkampvught.nl .

Kristel en ik hebben zo’n twee uur rondgezworven over het terrein en flink wat foto’s gemaakt. En natuurlijk ben ik gistermiddag ook al meteen aan de slag gegaan om de foto’s te screenen en ze met behulp van Photoshop een toepasselijke sfeer mee te geven. De resultaten zullen binnenkort in een nieuw mapje op deze site te zien zijn.

Gelukkig ging de terugreis naar Eindhoven wat soepeler dan de heenweg en eenmaal terug bij Ikea, waar Kristel’s auto stond te wachten, zijn we het restaurant ingedoken om onder het genot van een hapje en een drankje even wat na te praten. De conclusie was dat het een geslaagd uitstapje was en dat het voor herhaling vatbaar is om samen op pad te gaan.