Chantal Heusschen

Ken je dat gevoel? Dat je een droom hebt en dat je er tijdens het verwezenlijken ervan achter komt, dat er toch een behoorlijk grote gapende kloof blijkt te zitten tussen droom en werkelijkheid. Dat die droom dusdanig veel frustraties op weet te roepen, dat ie zachtjesaan aan het transformeren is in een nachtmerrie. Dat je, door jezelf en je droom te serieus te nemen, eigenhandig je passie aan het vermoorden bent en dat het resoluut opgeven van die aanvankelijke aspiraties de enige weg lijkt te zijn om nog een beetje van het oorspronkelijke goede gevoel over te houden danwel terug te krijgen. Ik ken dat in elk geval wel; het overkomt me nu…

Ruim 5 jaar geleden ben ik begonnen met fotograferen. Nouja, eigenlijk was ik daarvoor ook altijd al degene die tijdens vakanties en uitstapjes met de camera liep te zwaaien. Maar in 2005 bedacht ik me dat ik het fenomeen fotografie toch wel heel erg interessant vond en dat ik daar meer over wilde leren. In eerste instantie hoofdzakelijk om diezelfde vakanties en uitstapjes nét iets interessanter in beeld te kunnen brengen. Ik ben toen een basiscursus gaan volgen aan de volksuniversiteit in Veldhoven, alwaar ik vanalles leerde over sluitertijden, diafragma’s, isowaarden en composities. Vooral voor dat laatste leek ik al enig latent talent aanwezig te hebben. Ik werd steeds enthousiaster, kocht mijn eerste digitale spiegelreflexcamera en kwam erachter dat ik fotografie niet alleen kon gebruiken voor het vastleggen van gebeurtenissen, maar ook voor het creëren van esthetisch interessante plaatjes. Toen de cursus afgelopen was, ben ik dan ook fanatiek doorgegaan met fotografie en heb me aangemeld bij diverse internetfora om nog meer te leren. Ook heb ik in die periode kennis gemaakt met Photoshop en alle mogelijkheden die dat programma biedt. Ook op dat gebied heb ik toen, bij diezelfde volksuniversiteit, een cursus gevolgd.

En toen was het 2008, had ik heel wat gefröbeld met m’n camera en pc, was ik intussen lid geworden van een fotogroep, maar kreeg ik zachtjesaan het gevoel dat ik tegen een soort glazen plafond aangelopen was. Ik bleef voor m’n gevoel op hetzelfde niveau hangen en wist niet goed hoe ik me verder kon ontwikkelen. Tijd dus voor verdieping. Ik wilde graag bij het CKE in Eindhoven diverse workshops gaan doen, maar die bleken zodanig populair te zijn dat ze al heel snel vol zaten. Dan maar een vervolgcursus? Helaas was ook daar op dat moment geen plaats meer. Uiteindelijk besloot ik dan maar gewoon weer helemaal van voor af aan te beginnen en nogmaals een basiscursus te gaan doen. Ik heb daar niet veel nieuws geléérd, maar wel veel nieuws gedáán. Daardoor laaide mijn enthousiasme weer helemaal op en begon er zich diep in mijn binnenste een droompje te ontwikkelen: wat zou het me toch fantastisch lijken om fulltime met fotografie en beeldbewerking bezig te kunnen zijn en er m’n geld mee te kunnen verdienen. Van m’n hobby m’n beroep maken, dat klinkt toch fantastisch?

En zo ontstond het plan om naar de Fotovakschool te gaan, omdat ik toch wel zo realistisch was om te beseffen dat ik het op amateurvlak misschien best aardig deed, maar toch nog een heleboel kennis en ervaring tekort kwam om me ook echt op de professionele markt te gaan storten. Gelukkig kreeg ik dispensatie voor de basisopleiding en mocht ik meteen op de vakopleiding starten. Mijn doel was om technisch beter te worden en intussen van de gelegenheid gebruik te maken om erachter te komen welke tak van fotografie mij het meeste aansprak. Nog in de eerste helft van de opleiding werd ik door mijn studiegenoten enthousiast gemaakt over het oprichten van een eigen bedrijfje. Mijn broer, die registeraccountant is en mij op het financiële vlak van de nodige informatie had voorzien, zag in mij wel een onderneemster en ook mijn echtgenoot stond achter mij. En zo startte ik op 15 maart 2010, op mijn 38^ste verjaardag, mijn eigen eenmanszaakje ‘Chantal Heusschen Fotografie’.