Chantal Heusschen

Mijn vorige blogbericht was best een lastige om te schrijven. Het was allemaal toch behoorlijk persoonlijk en je stelt jezelf toch aardig kwetsbaar op met zo’n verhaaltje. Ik heb, toen ik ‘m net geplaatst had, nog even overwogen om ‘m toch maar weer te verwijderen, maar ik ben blij dat ik dat uiteindelijk niet gedaan heb, want de reacties waren heel positief en hartverwarmend. Bedankt daarvoor!!

Ondanks dat ik de professionele stekker er vooralsnog uit getrokken heb, heb ik wederom niet stilgezeten op fotografiegebied. Zo ben ik een tijdje terug met vriendin en collega-fotograaf Anki Riteco (http://arit.exto.nl) een dagje op pad geweest in Roermond. Dat wil zeggen, we zijn naar het ijssculpturenfestival in Roermond geweest en omdat er daar zoveel te ontdekken viel, zijn we daar de hele dag blijven hangen. We hebben ons af en toe tussendoor even opgewarmd in het bijbehorende restaurantje, lekkere warme chocomelk en een bakje snert erbij, om vervolgens weer de kou in te duiken. Ik ben daar weer eens heerlijk op de abstracte toer gegaan en ben op zoek gegaan naar mooie vormen, kleuren en licht in het ijs (foto’s komen binnenkort op de site). Het voelde geweldig om weer eens op een onbevangen manier met fotografie bezig te zijn. Bovendien was het ontzettend gezellig; bedankt Anki!!

Verder heb ik in het kader van de Fotovakschool nog een paar opdrachten gemaakt. Zo ben ik onder andere bezig geweest met een opdracht waarbij ik een fotografische interpretatie moest maken van een figuratief schilderij uit de kunstgeschiedenis. Ik heb man- en zoonlief zover gekregen om te poseren bij mijn poging twee schilderijen van de Italiaanse schilder Caravaggio na te bootsen: ‘Johannes de Doper’ en ‘David en Goliath’. Bij de beoordeling ervan kreeg ik te horen dat de achtergrond bij beide foto’s wat meer mee had mogen doen en dat de nek van Goliath wat vreemd was afgehakt, maar verder waren ze prima in orde en had ik, nadat ook mijn glossycovers (die ik hier in mijn blog al getoond heb) goedgekeurd waren, m’n punten voor de portretmodule ook weer binnen.

Op nu naar de laatste module: productfotografie. Daarvoor zijn we tijdens de vorige les bezig geweest met het maken van een ‘sec’ (= vrijstaande) foto van een zelfgekozen en meegebracht product (in mijn geval een pakje Wicky) en gaan we tijdens de komende les aan de gang met food fotografie. De voorbereidingen moeten we thuis treffen, zodat we op school kunnen gaan fotograferen. Wordt nog een leuke, want zo’n keukenprinses ben ik niet. Maar ik heb al wel wat ideetjes en die ga vandaag en morgen verder uitwerken, zodat ik woensdag beslagen ten ijs kan komen.

En de les erna… dan worden de portfolio’s (waarvan ik nog diep over de inhoud moet nadenken en vervolgens in orde moet maken) besproken, is het gepiept met de opleiding en ben ik, ervan uitgaand dat ik de punten voor productfotografie ook ga halen, gecertificeerd vakfotograaf. Voor wat het waard is ;-). Theoretisch zou ik dan nog door kunnen gaan met de specialisatie, zodat ik uiteindelijk een diploma in plaats van een certificaat heb. Maar aangezien ik, zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blogje ;-), mijn ambities wat bijgesteld heb en sowieso geen idee heb waarin ik me dan zou willen specialiseren, sla ik dat even over. Ik vind het prima zo!

Wat er nu ook met rasse schreden aankomt, is mijn eerste solo expositie. Het toont een fotografische sfeerimpressie met de titel ‘Opdat wij nooit vergeten’ en laat mijn kijk op het leven en lijden in een SS-concentratiekamp (Kamp Vught om precies te zijn) zien. Afgelopen voorjaar heeft een klein deel van de serie op de tentoonstelling van Fotogroep Best gehangen, maar van 10 februari t/m 12 maart (op donderdag, vrijdag en zaterdag van 14.30 tot 17.00 uur) is de serie in z’n geheel bij Fotogalerie Lotard (Schenkpad 10 te Eindhoven) te bewonderen. Nog anderhalve week dus en dan gaat ie van start. Ik ben zo goed als klaar met de voorbereidingen en volgende week ga ik samen met galeriehoudster Charlotte het spul ophangen. Ik ben heel erg benieuwd; naar hoe het eruit komt te zien, of er veel mensen op af zullen komen en natuurlijk wat de reacties zullen zijn. ’t Is tenslotte toch best een heftig onderwerp.

Alles bij elkaar betekent het dat mijn leven de komende paar weken nog even volledig in het teken van fotografie zal staan. De laatste loodjes, nog even alles geven… om daarna pas op de plaats te maken en op mijn eigen manier verder te gaan…