15/52
Eindelijk, eindelijk, éindelijk was het afgelopen dinsdag zo ver; ik ben naar Pearl Jam geweest!!
Precies 20 jaar geleden zou ik ze al life gezien hebben bij het toen nog bestaande dubbelfestival Torhout/Werchter, maar door stemproblemen van frontman Eddie Vedder werd hun optreden afgeblazen en moesten we het doen met de Smashing Pumpkins. Was dat even een domper, vooral omdat ik me ontzettend had verheugd op de gig van Pearl Jam en dit toch wel hele andere koek was. Pearl Jam kan flink tekeer gaan, maar dit was echt 'van dik hout zaagt men planken'.
Ik was indertijd echt helemaal weg van de muziek van PJ. Maar na hun cd Vitalogy ben ik min of meer afgehaakt en heb ik ze pas redelijk recentelijk weer herontdekt toen hun album Backspacer, waar ik toch weer aardig gecharmeerd van was, verscheen. De liefde laaide weer zachtjesaan op en toen ik de kans kreeg om bij een van hun concerten in de splinternieuwe Ziggo Dome in Amsterdam te zijn, heb ik geen moment geaarzeld. Ik liep immers nog altijd rond met een soort onvervuld verlangen en sluimerende wens om ze toch nog eens ooit life te gaan bewonderen.
Afgelopen dinsdag was het dan zo ver. En man o man, wat heb ik genoten!! Van de muziek (ondanks dat ze logischerwijs ook heel wat nummers speelden die ik niet of nauwelijks kende) en de fantastische sfeer. Het deed me weer helemaal terug voeren naar de jaren 90, ondanks dat het wel duidelijk zichtbaar was dat de heren ook geen jonge lefgozertjes meer waren. We hadden ontzettend veel mazzel met het feit dat we in vak 1 (de front circle) terecht kwamen, waardoor we geweldig zicht op de stage hadden en alles goed hebben kunnen beleven.
Toen ze de avond, na ruim twee uur te hebben gespeeld, eindigden met enkele van mijn all-time-favourites (Black, Rockin' in the free world en Indifference), kon ik maar één conclusie trekken: de liefde is weer helemaal terug!! ...xC.
