Diagnose: depressie

Pasgeleden nam ik na een behoorlijk lange tijd weer eens een kijkje op m’n eigen website en kwam tot de conclusie dat mijn blogberichtjes al bijna een jaar stil liggen, dat ik sinds die tijd ook niks meer aan m’n galerie heb toegevoegd. Wel heb ik in de tussentijd met een expositie meegedaan (en daar ook melding van gemaakt), maar dat was op dat moment eigenlijk meer omdat ik nou eenmaal lid ben van dat clubje (LEF) en die expositie er dan ook bij hoort. Het lukte me het afgelopen jaar gewoon niet om enthousiasme op te brengen voor fotografie. Eigenlijk lukte het me gewoon niet om überhaupt ergens enthousiast over te zijn. Ik voelde me ‘numb’, moe, somber, onzeker, leeg, passief, eenzaam, labiel, vergeetachtig, zwaar (ben weer 10 kilo aangekomen), had een heel laag zelfbeeld, een overdreven groot schuldgevoel en enorme stemmingswisselingen (want soms voelde ik me ook ineens helemaal hieperdepieper, stuiterde ik ineens door het leven en kon ik ook echt wel genieten van dingen, al was het maar tijdelijk en bleef het maar heel kort hangen). Alle tekenen van een depressie en toen ik afgelopen voorjaar éindelijk de ballen had om hulp te zoeken en ik samen met de mensen van de ggz-instantie, waarbij ik me na een bezoekje aan de huisarts had aangemeld, uitgezocht heb wat er met me aan de hand was, was dat ook de conclusie. Plus wat persoonlijkheidsproblemen. Dat verklaarde in elk geval een heleboel. Heel zachtjesaan ben ik met hulp van m’n therapeut, en natuurlijk gesteund door wat mensen in m’n directe omgeving, uit het dal aan het klimmen. En soms helpt een onverwachte impuls van buitenaf daar een beetje bij. Een onverwachte uitnodiging, een opleving van een verloren gewaand contact. Situaties die me het gevoel geven dat ik toch niet per se een waardeloze nul ben en daarmee weer een vuurtje bij me aan weten te wakkeren. Het creatieve vuurtje in dit geval. Het fotografievuurtje. Ik heb er weer zin in. Ik wil er weer voor gaan. Nee, niet professioneel; ‘k zou nog steeds niet weten hoe ik dat vorm zou moeten geven (maar als iemand een opening voor me ziet, hou ik me warm aanbevolen!). Maar gewoon weer voor de lol. Voor m’n eigen plezier. Waarbij het natuurlijk leuk zou zijn als ik af en toe een leuke reactie van de buitenwacht krijg (ieder mens wil tenslotte graag erkend en gewaardeerd worden). Maar vooral voor mezelf, omdat het de afgelopen 10 jaar toch wel gebleken is dat fotografie en beeldbewerking, en vooral het zoeken naar interessante vormen en composities, dingen zijn waar ik ontzettend m’n ei in kwijt kan. Daarom heb ik besloten om die zoektocht naar vorm en compositie ook op 3D-vlak voort te gaan zetten en heb me aangemeld, vrij impulsief maar juist daarom heel leuk, bij een cursus keramische vormgeving. Ben benieuwd!
Ik heb nog een flinke weg te gaan, dat voel ik wel. Voel me ook geregeld weer terugvallen. Maar ik hoop toch dat dit opflakkerende vuurtje de eerste stap naar herstel is. De eerste echte stap terug naar de enthousiaste, fanatieke en goedlachse Chantal die ik voorheen meestal toch wel was. Maarja, je weet het maar nooit met mij ;-)…