Fototochtjes
Er zijn fotografen die nooit zonder camera op pad gaan. Die te allen tijde op z’n minst een high-end compactcamera - of eigenlijk liefst nog groter - meesjouwen en alles vast willen leggen wat ze tegenkomen of die gewoon voor de zekerheid iets bij willen hebben mochten ze per toeval tegen iets interessant aanlopen. Ik heb die behoefte eigenlijk niet. Nooit gehad ook. Alleen als ik ‘echt’ ga fotograferen, neem ik m’n hele arsenaal aan apparatuur mee. Of in elk geval een deel ervan. Ik kan ook heel erg van mooie en interessante dingen genieten zonder dat ik met fotografenogen rondkoekeloer en het per se vast moet leggen (om er vervolgens toch nooit meer iets mee te doen).
Maar vooruit… als ik een leuk uitje heb of een mooie wandeltocht aan het maken ben kan ook ik me niet altijd inhouden wat kiekjes te schieten. Gewoon simpele, recht op en neer plaatjes met m’n mobiele telefoon (die inmiddels ook al lang afgeschreven is) waarvan ik dan met een appje een soort van collage maak. De kwaliteit is om van te huilen, maar toch is het eindresultaat meestal best leuk en geinig en vooral bedoeld ter herinnering (en om te delen op Facebook), maar daar houdt het dan wel mee op. Met ‘echte fotografie’ heeft het totaal niks te maken.
Zelfs toen ik laatst met het Facebookthemafotogroepje waar ik deel van uitmaak, door mij ook wel ‘50|50-groep’ genoemd, op pad ging, had ik de fut en zin niet om m’n zware geschut mee te sjouwen. Ik vond het sociale aspect van die dag, die we in Arnhem doorbrachten, eigenlijk veel belangrijker. Eindelijk eens live met m’n maatjes kletsen, in plaats van in getypte zinnetjes vol afkortingen en emoticons. Dus nam ik alleen m’n kleine Ixusje mee. Een lief, klein, oud, blauw compactcameraatje waar ik maar tot 3x mee kan zoomen en waar de instellingen zeer beperkt zijn. Maar ach, hoe zeggen ze dat ook al weer? “In der Beschränkung zeigt sich der Meister” ;-). ‘k Heb hoe dan ook een heel gezellige dag gehad, met leuke gesprekken, lekkere natjes en droogjes en warempel ook nog een paar interessante foto’s van vooral het nieuwe station (waarvoor ik achteraf gezien best 
een wat geavanceerdere camera mee had kunnen nemen) op m’n sd-kaartje.
Niet lang daarna ben ik weer op fotopad geweest. Nu met vriendin Anki naar C-Mine in Genk en deze keer wel met m’n volle fototas. En daar had ik geen spijt van, want tjongejonge, wat heb ik me heerlijk uit kunnen leven daar. Vooral met het tijdelijke kunstwerk ‘Labyrint’ van het kunst- en architectenduo Gijs van Vaerenbergh; een enorme metalen installatie op het centrale plein van C-Mine. Daar kon je heerlijk doorheen zwerven en om elk hoekje waren er wel weer nieuwe vormen en lijnen te ontdekken en laat ik dat nou iets zijn waar ik fotografisch gezien enorm warm voor loop. Ook dit was een enorm leuke en gezellige dag, waarbij ik het vooral ook heel erg fijn vond om te ontdekken dat ik toch nog steeds heel erg enthousiast kan worden van fotograferen.
Ik moet de resultaten van de bovenstaande uitstapjes nog screenen en door de nabewerkingsmangel halen. Net als de foto’s van de afgelopen zomervakantie eigenlijk. Ergo: ik loop daarmee nogal achter en het kan dus zomaar nog een tijdje duren voor er meer resultaten te bewonderen zijn. Maar wat op de harde schijf staat, verzuurt (in elk geval voorlopig) niet…
